Што ме движи кога се стои? Срцето чука тик , так правдата дојде на мојот праг. Денес на час научив јас дека еднаков е секој во светот и кај нас. Рамноправност се дели иако секој има најразлични …
Што ме движи кога сè стои? Кога сè ќе застане и времето неподвижно ќе остане, кога стрелките на часовникот ќе сопрат и сè да се движи ќе престане, животот не стои, волјата не се гасне. Мене ме движи …
Што ме движи кога се стои? Толку мал, а толку моќен збор. Живот. Животот е една телевизиска кутија со ред неочекувани настани.Тој е такво место во кое и од тагата доаѓа среќа и од насмевката доаѓаат солзи. Многу е мал, …
ШТО МЕ ДВИЖИ КОГА СÈ СТОИ? Големиот мислител Антон Чехов еднаш рекол дека во животот се сигурни само две работи: смртта и промените. Денешната мртва точка е појдовна точка за утрешните промени. Пред почетокот на сè постои идеја. Некои …
Тема: „Што ме движи кога сè стои“ Гледајќи во иднината Гледам напред во иднината таму се деловите од животот мој. Гледам напред во правдата секој да има светлина на патот свој. Го чекам новото надежно време што носи отстварување …
Што ме движи кога сѐ стои За да стекнеме сѐ што ни е потребно , најнеопходна ни е душата која би била доволно силна да ги победи разликите. Маж или жена , образован или неук , богат или сиромашен , …
Што ме движи кога сѐ стои Почетокот на пандемијата за мене значеше бескрајно долги и здодевни денови. Седев затворена дома не смеејќи да излезам од мојот дом и без идеја што да правам. Најголем дел од времето го поминував со …
Што ме движи кога се стои Во ова чудно време – невреме, Кога само да си жив е тешко бреме, Кога не е останато ништо да се земе, Време кога стравот посадува семе. И се да застане, да …
ШТО МЕ ДВИЖИ КОГА СЀ СТОИ Кога сѐ стои, кога ништо не се движи кога ќе се замислам јас Ме движи детството, Ме движи радоста Не ме радува полнолетството, Најпосле дознав да се радувам дека треба Но, никогаш …
Што ме движи кога сè стои Живееме во свет, некој чуден испревртен свет. Свет во кој полека се губат вредностите што го красат човековиот род. Љубовта, добрината, почитта. Се губи смислата на човековото постоење, неговите чувства, неговите навики. Се прашувам зошто сега во овој современ свет, свет на осознавање, сè некако како да стои, како да го изгубил својот здив. Безмалку нешто чудно се случува. Стои така замислен, изгубено, длабоко во себе повлечено. Но, зошто е тоа така? Сега, во овие модерни времиња, луѓето мислат само на себе, на своите потреби. Нималку не обрнуваат внимание на оние околу себе, не им е грижа дали имаат некаква потреба, им треба ли некаква помош. Како да се дојдени од некој туѓ, далечен свет. Се поигруваат со нивните чувства, со нивните стремежи и идеали. А, зарем не доаѓаме на овој свет исти, чисти како празен лист хартија што подоцна времето го испишува. Затоа, се чудам на луѓето, посебно на оние кои мислат дека се над сите, мислејќи дека тие се посебни, различни. Но наместо разликите да нè приближуваат, да нè прават подобри, тие со километри нè оддалечуваат. Нè има секакви по боја, црни, жолти, бели, со различни верувања и со различни способности. Светот е таков и не може да се менува. Затоа, тоа богатство на различности треба да го искористиме, чуваме, оплемениме. И да не се тие разлики, светот би бил едноличен, празен, без содржина . Но, токму тоа денес се случува. Светот стои, тапка во едно место, а луѓето ја губат вербата во иднината. Но, јас не мислам така, за мене тоа е минато. Се трудам да ги разберам луѓето, да ги прифатам онакви какви што се. Некој ќе каже: ,,Па ти си мала, сè уште не ги разбираш работите.“ Да, јас сè уште сум мала, но добро ги разбирам убавините на нашето постоење. Што ни пречи од светот да не направиме убаво место за живеење. Но завидливоста, желбата за самоуништување ги замира таквите идеи. Секој има право да се чувстува онака како што сака. Не можеме да го смениме тоа чувство ниту јас, ниту било кој друг. Луѓето стануваат полтрони, желни за богатство, забораваат на своето. Кога ќе се свртам околу себе, гледам само луѓе кои брзаат некаде, без да уживаат во убавините на овој свет. Знам дека сè уште сум мала, но во мене чука големо срце. Срце огромно како планина, полно со љубов и разбирање. Срце кое ме носи напред, ме движи, ме охрабрува. Затоа, додека светот стои , размислува што понатаму, јас со крупни чекори одам напред и не запирам. Нема да ме поколебаат озборувањата, ниту препреките на тој пат. Нема да стојам и да бидам само нем набљудувач на сето она што се случува околу мене. Не постои ништо на светот што може да ме оттргне од моите идеали, за мојата верба за подобро утре каде сите ќе бидат еднакви и почитувани, слушнати и разбрани. Тоа е право на секој човек, без разлика на бојата на кожата, јазикот на кој зборува, верата. Одам напред без предрасуди, со цврсто уверување дека сепак еден ден ќе успеам во тоа.Ништо не ме обесхрабрува ,се борам и ќе се борам ,постојам и ќе постојам.Светот мора да се движи напред кон подобра и посреќна иднина за сите нас. …