[Литература] Мила Ѓорѓевска – IV година

„Што ме движи кога сè стои?“

Дадено ветување

Додека на небесниот свод се бришат сончевите зраци

и со последниот зрак денот згаснува,

уште една ноќ опседната со бодликава тишина, без ѕвезди и месечина.

Со раце ја голтам сета таа празнина, мамејќи го просторот за да не останам заробена,

ко птица в кавез која при секој да се ослободи си ги повредува своите крилја.

А над мене некоја беспомошност,

па го отворам стариот чадор за да капките дожд не ми се тркалаат низ вратот.

А чекорите мои бавни и од пајажина полесни во страв да не згазам по нечија гордост,

а стравот никако да попушти,

како непоканет гост во глуво доба,

ко сенка ме демне на секое ново свртување.

Само дождот да не ги измие траговите што само што оживеале.

И во некој миг како порачана низ маглата наѕира убавина,

дал е ѕвезда што трепери во далечина,

или е само пламен од догорена свеќа која топи нечија тага.

Волшебна е оваа моќ на сончевите зраци,

што преку рамењата ја чувствувам.

И полека се топи тажното сивило

пред топлината на раскошната пурпурна боја на ирисот

и чинам небото и земјата споени во едно.

А во мене некоја чудна потреба за опстанок што ме тера повторно да научам да летам.

Во исчекување на секој нов ден зачинет со добра и лоша приказна

и се радувам на секое ново будење без чувство на каење,

спротиставувајќи ѝ се на судбината да ја одигра својата улога.

А убавината лежи во неизвесноста,

природно појавувајќи се како дел од секојдневието, носејќи надеж и соништа,

а секој дел, една посебна приказна, вечна сама по себе препознаена како вистина,

миг кој како вечен пламен носи светлина за да го исполни животот со соништа.