[Литература] Лела Станисављевиќ – VIII одд.

Што ме движи кога сè стои?

Светот запре,

немаше никакво предупредувње.

Улиците по кои чекорев

ги бришеа моите стапки.

Што се случува во овој огромен и суров свет?

Јас паѓам овде,

дали има излез од оваа мака?

Дали она што ме движи е само копнеж по нормалниот живот

или пак надежта за подобро утро?

Ми недостасува чувството за слобода и

насмеаните лица без маски,

ми недостасува прегрнувањето,

ми недостасува ракувањето.

Сепак и моето прашање одговор доби,

сега знам што е она што ме движи,што ме бодри.

Слушнете ме сега сите црни,жолти и бели,

сакам секој од вас уката моја да ја дели!

Лошото треба да се брише

за доброто песна да напише.

Природата да си ја сакаме со секое село,

да научиме и дека во секое црно постои и бело.

Малите нешта да ги гледаме со големо значење,

љубовта од саканите луѓе да ја примаме без многу мачење.

Јас знам пак ќе има концерти и претстави,

ќе има и светлина откако ќе се стемни.

Надежта сите ќе нè теши,

ама мистеријата ќе се реши.