[Литература] Ана-Марија Митева – I година
“Што ме движи кога се стои„
Светот е едно невобичаено место каде што секој човек ги изразува своите каарактеристки мисли,чуства но понекогаш според начинот,природата и средината во која живееме можеме да се најдеме во средини каде што мислиме дека времето е застанато или пак дека сме тотално изгубени и назад со реалноста. Реалноста можеби изгледа како поим кој што лесно се дефинира но таа има многу значења за секој човек,животно па дури и живо суштество кое се наоѓа на оваа планета. Човечкиот разум е едно од најкомплицираните целини кои што не опкружуваат. Нашиот разум е тој што не контролира, тој ја одлучува нашата емоција,дејност,иднина и слично.
Понекогаш човечкиот разум преставува вид на менталитет кој што не преставува како личност. Секој човек,секоја личност,лик и слично имаат свои карактеристики и особини кој што ги образува како посебни и креативни па дури и самодоверни,егоистични,принципијани и друго. Но што ако се околу нас ? Но дали е ? Дали само нас така ни се чини? Што ќе ме поттурне тогаш од моето место во кое што ќе се наоѓам. Дали ќе биде средината во која живеам ? Дали ќе биде односот со луѓето, комуникацијата ? па дури и размислувањата за иднината, може би љубовта ,среќата,мојата емоционална состојба и стабилност? Може би и правдата во светот, но што ако тоа се е заостанато? Или пак светот околу мене е прекинат?
Иднината е само идеа измислена во нашиот мозок и разум, иднината се менува секојдневно според нашите постапки и односни со секојдневниот живот. Низ животот поминуваме многу настани дали тие ќе бидат емоционални, неправни, лоши па дури и добро имаат големо влијание брз нас. Во периоди каде што се е лошо и е тажно се чуствуваме безпоможни,заостанати,како се да се движи , освен ние. Емоционалните возбуди и толеранции не секогаш знаат да не направат да се чуствуваме како на врвот. Низ овие настаните од животот се среќаваме со многу дискриминации,неправди па дури не толеранции и несолидарност. Дискриминацијата и несолидарноста најчесто прават заплетки во емоционалната и физичката состојва. Без разлика на годините и зрелоста на човекот, немудроста и неправата ги прави луѓето да се чуствуваат како дрво без лисја или пак наречено ги прави да се чустуваат во празнина. Ние како луѓе со разумен и зрел свест не треба да ставаме аларм на секоја лоша случка во минатото, не треба да ставаме огледало и да се присеќаме на тоа и рефлектираме на тоа. Нашите мисли и желби се оние кој што не држат на нивото кое што се наоѓаме. Сите како една нација на поединци имаат различни погледи низ светот и слично, времето се променува,размислувањата се променуваат секојдневно но секогаш треба да ги почитуваме односите и разликите на другите. Можеби звучи тешко, но тоа е еден знак како ние треба да се прифатиме и да гледаме на позитивата. Позитивата или оптимизмот е она што не двжи кога се стои. За да гледаме напред и да сме полни со оптимизам,доберва и да не гледаме на нашите стари постапки ,грешки и гревови кој што се двишат во круг. Мотивацијата е една причина која не држи во круг. Мотивацијата не е лесна за да се одрази и престави кога мислиме депресивно, безпомошно и слично, за да се стекне мотивација добро е да се има вид на оган во нас, кој што не дрши во средината и реалноста. Еден начин и чекор е да не ги гледаме нашите проблеми и емоциите како силни и во контрола врз нас. Постигнување на нашите желби и успеси се дел од нас , зборовите иако се безсмислени сепак со една дискриминација и нетолеранција на еден поединец може да ги наруши тие желби и сонови. Но тоа е проблемот, зошто се прашувате? Луѓето ги креираат тие мисли и навреди кој што не спречуваат од постигнување на нашата среќа, животна желба и волја за живеење. Поразите не секогаш не дефинираат како неуспешни луѓе без смисла и слично. Желбите за постигнување и остваруваат стремежи и мотивации кој што ни помигнуваат да се движиме понатаму. Сите учат од своите грешки и порази ,тоа еден степен или ниво кое ни дава мотивација и стремеж,пасија за да продожиме и да се бориме за понатаму.Но со изразот на овие желби и пасии,секогаш мораме да предизвикаме бура во нас. Исто така без разлика дали ние сами пробуваме да се движиме и гледаме напред во иднината, нас ни е потребна помош од пријател,поеднинец,соученик,работник дури и роднина. Во животот никогаш не си сам без разлика колку и да си осамен и да мислиш дека сите те гледаат со стравен и негативен поглед ,секогаш ќе има луѓе кои што би ја принудиле својата рака за да ни го спасат животот. Многу од нас честопати се плашат да прашаат бидејќи ние не веруваме дека сме достојни да добиеме помош. На оваа планета има околу 7 милијарди луѓе, и ти е се тука за причина , ние сме опкружени со милиони и милиони луѓе, без разлика какви се по раса,религија,нација,орентација и друго. Но и колку и да барате помош, никогаш не значи дека сте неспособни или себични и не можете сами ништо да постигнете. Сите имаат своја причина и дејност во животот и таа дејност и помош може да биде рака за фаќање, рамо за прицврстување и лице за зрачење надеж кое што може да ни помогне да продолжиме да напредуваме. Но и својата само-доверба и соочување со стравот е една од степените да се прицврстиме и да продолжиме понатаму. Може би изгледа дека само-довербата е тешка за постигнување, но таа не е, без оглед на целта, сонот или желбата, со помош на таа доверба ние можеме да ја постигнеме целта. Колку повеќе се приближувате до неа, толку повеќе замери и поттурнувања од луѓе, зошто? Бидејќи непријателот секогаш ќе ни замерува на нашите дејности и сонови.Тие непријатели ќе започнат да ставааат сомнеж во вашиот ум со мисли на само-ограничувачки постапки кои ни велат дека не сме достојни да постигнеме нешто. Но поради тоа ние треба да ги промениме овие постапки или така-наречени ленти кој што не држат заглавени во една точка, затоа што тие не прицврстуваат на една линија и не ни даваат сила и мотивација да продолжиме понатаму. Вербата во некој е исто така битна , не само во другите но највеќе во нас. Ние знаеме да не веруваме на никој, затоа што низ животот има личности кој што ни прободуваат нож во грбот, иако тоа се случува треба да разбереме дека тоа што ние го правиме зависи од нас, а не од другите поединци. Во секој случај секогаш треба да веруваме и да имаме доберва во нашите дејности кој ги извршуваме, па дури и да бидат дискриминирани од страна на другите. Кога знаеме дека нешто правиме ние и продолжуваме понатаму,секогаш треба да имаме сила,верба и слично. Но со тоа што го правиме секогаш треба да бидиме образовани и дициплинирани на обврската. Дициплнината е образован начин на почитување на самите себеси, но и другите. Со помош на самите нас,другите,околината, па дури и имагинација на многу битните работи во животот не поттикнуваат да се движиме, дури и кога се е заостанато пред нас , се осеќаме како да сме во апокалипса и како светот да е срушен.
На крајот на денот кога сме уморни,депримирани,заостанати,задушени,испаничени од целиот напор и енергија што сме ја потрошиле кога сме биле во најтешките моменти, и сме биле болни и уморни од толку многу удари и прободувања од страна на другите, она што ни кажува да продолжиме понатаму е наредниот ден, па и понаредниот ден и мислата дека утре е нов ден и треба да продолжиме и да одиме понатаму. Но се тоа зависи од нас и нашиот менталитет. Верата,поттчита,надежот и нашиот разум,менталитет и размислување е она што не прави посебен,самостоен поединец на овој универзум и свет. Сето тоа ни дава енергија,сила,емоционална стабилност и надеж да бидеме напред иако се околу нас е заостанато и прекинато.
