[Литература] Тео Миленкоски – VIII одд.
“ШТО МЕ ДВИЖИ ДОДЕКА СЀ СТОИ”
Тековната состојба на работите го стави светот во пауза, но оваа пауза ми даде време да размислувам за вознемирувачките работи. Време кое многу други како мене веројатно исто така имаа очајно потреба да заздрават без воопшто да знаат за тоа. Понекогаш е потребно да се распадне нечиј свет, за да се изгради најубавиот мозаик од скршените парчиња мозаик.
Бидејќи учебната година не е иста како претходните, можеби и не толку на истиот начин на кој сега учиме, многу од нас учениците за прв пат се запознавме со онлајн-наставата и учење од далечина. Но учењето од далечина што го развивме во последнава година доведе до драматичен пад на нашиот социјален контакт. Честопати со моите другари споделувавме искуства и разговаравме за тешкотиите на кои наидувавме, учејќи некои предмети за кои немаме интерес. Јас на пример сега во време на пандемија сакам да имам можност да научам за менталното здравје кај луѓето. Затоа се обидувам да се охрабрам да го гледам овој настан како единствено време да проучам како социјалното растојание може да влијае на менталното здравје на луѓето во овој период.
Наоѓањето нови начини да се остане социјален е од суштинско значење. Иако минуваме низ ужасно време исполнето со секаква неизвесност, ни се даде можност да поминеме повеќе време со нашето сакано семејство и да научиме повеќе за себе во поширока мера, истовремено зајакнувајќи го и нашиот ментален начин на размислување. Станав посилен и истовремено креативен за тоа како го живеам животот без да бидам опкружен со многу луѓе секојдневно.
Сегашната состојба со која се соочуваме, сега ни овозможува да добиеме повеќе личен увид за тоа како се чувствуваме со тоа искуство заради сегашните околности. Слично на тоа, со напредувањето што го постигнавме со технологијата, сега е тешко да излеземе од дома како што некогаш сме излегувале. Многу е жално, но и покрај сè се плашам дека повеќе не се ангажираме за дружба со другите како некогаш.
Додека нашата технологија стана попаметна, ние станавме неми кога станува збор за социјална дружба. Бидејќи сега сите постојано сме со компјутерите, во суштина тоа значи дека ги заменивме нашите најдобри пријатели. Ние ги поттурнуваме другите потсвесно додека посегнуваме по нашите телефони за време на разговорите. Наоѓаме удобност кон нашите телефони во тие моменти на слободно време, наместо самите да излегуваме, дружиме и комуницираме лице во лице со нашите врсници. Овие се само неколку од многуте проблеми. Заборавивме да комуницираме и ненамерно се повлекуваме и затвараме во себе. Со текот на времето, како што почнуваат да се зголемуваат регулативите за социјално дистанцирање, луѓето можеби ќе почнат да го ценат животот и да се поврзуваат со другите повеќе отколку порано. Наоѓањето нови начини да се остане социјален е од суштинско значење.
Неодамна јас и моите другари од моето маало се договоривме да се повозиме со велосипеди. Отидовме до парк и застанавме да се одмориме, да поразговараме и да уживаме. Ова беше клучно одржување на нашиот разум. Си недостигавме едни со други, не забележувајќи дека сме се задржале повеќе од час и половина. Сепак, бевме сигурни дека ќе ја одржуваме дистанцата и ќе продолжиме и понатаму со дружбата.
Можеби на светот му требаше тајм-аут за да се сети како да го цени она што го имаше, но заборави да го доживее. Животот треба да се живее преку искуство, а не да се користи како забава за да се набљудува и споредува себе си со другите.
Денес е многу студено. Моето ќебе е единственото што ме држи делумно топло. И додека сè стои се трудам најдобро што можам да останам разумен, слушајќи музика и гледајќи убави филмови.
Едвај чекам да се вратам на училиште и да се шетаме во училишниот двор и по ходниците заедно со моите другари.
Ве оставам со единствен потсетник: никогаш не заборавајте да се грижите и да сакате повеќе затоа што во свет каде честопати е непредвидлив и постојано се менува, не може да се ризикува.
Со ова ве поздравувам сите и се надевам ова ќе помине, затоа топло ви препорачувам сега живејте го вашиот најдобар живот!!!
