[Литература] Маријана Ѓеорѓиевска – VI одд.

Што ме движи кога сè стои

               Живееме во свет, некој чуден испревртен свет. Свет во кој полека се губат вредностите што го красат човековиот род. Љубовта, добрината, почитта. Се губи смислата на човековото постоење, неговите чувства, неговите навики. Се прашувам зошто сега во овој современ свет, свет на осознавање, сè некако како да стои, како да го изгубил својот здив. Безмалку нешто чудно се случува. Стои така замислен, изгубено, длабоко во себе повлечено.   Но, зошто е тоа така? Сега, во овие модерни времиња, луѓето мислат само на себе, на своите потреби. Нималку не обрнуваат внимание на оние околу себе, не им е грижа дали имаат некаква потреба, им треба ли некаква помош. Како да се дојдени од некој туѓ, далечен свет. Се поигруваат со нивните чувства, со нивните стремежи и идеали. А, зарем не доаѓаме на овој свет исти, чисти како празен лист хартија што подоцна времето го испишува. Затоа, се чудам на луѓето, посебно на оние кои мислат дека се над сите, мислејќи дека тие се посебни, различни. Но наместо разликите да нè приближуваат, да нè прават подобри, тие со километри нè оддалечуваат. Нè има секакви по боја, црни, жолти, бели, со различни верувања и со различни способности. Светот е таков и не може да се менува. Затоа, тоа богатство на различности треба да го искористиме, чуваме, оплемениме. И да не се тие разлики, светот би бил едноличен, празен, без содржина  . Но, токму тоа денес се случува. Светот стои, тапка во едно место, а луѓето ја губат вербата во иднината. Но, јас не мислам така, за мене тоа е минато. Се трудам да ги разберам луѓето, да ги прифатам онакви какви што се. Некој ќе каже: ,,Па ти си мала, сè уште не ги разбираш работите.“ Да, јас сè уште сум мала, но добро ги разбирам      убавините на нашето постоење. Што ни пречи од светот да не направиме убаво место за живеење. Но завидливоста, желбата за самоуништување ги замира таквите идеи. Секој има право да се чувстува онака како што сака. Не можеме да го смениме тоа чувство ниту јас, ниту било кој друг. Луѓето стануваат полтрони, желни за богатство, забораваат на своето. Кога ќе се свртам околу себе, гледам само луѓе кои брзаат некаде, без да уживаат во убавините на овој свет. Знам дека сè уште сум мала, но во мене чука големо срце. Срце огромно како планина, полно со љубов и разбирање. Срце кое ме носи напред, ме движи, ме охрабрува. Затоа, додека светот стои , размислува што понатаму, јас со крупни чекори одам напред и не запирам. Нема да ме поколебаат озборувањата, ниту препреките на тој пат. Нема да стојам и да бидам само нем набљудувач на сето она што се случува околу мене. Не постои ништо на светот што може да ме оттргне од моите идеали, за мојата верба за подобро утре каде сите ќе бидат еднакви и почитувани, слушнати и разбрани. Тоа е право на секој човек, без разлика на бојата на кожата, јазикот на кој зборува, верата.  

         Одам напред без предрасуди, со цврсто уверување дека сепак еден ден ќе успеам во тоа.Ништо не ме обесхрабрува ,се борам и ќе се борам ,постојам и ќе постојам.Светот мора да се движи напред кон подобра и посреќна иднина за сите нас.