[Литература] Бојан Маневски – VIII одд.

Што ме движи, кога сѐ стои?

Заробен во своите мисли,

несвесен за своите чекори,

загубен во густи магли.

А светот застанат, заспан,

што се случи, каква тага,

каква разорна болка и страв

по саканите, по најмилите?

Секој ден затаен во здодевност,

за спас жедност.

Го слушам срцето како чука,

а со тоа и времето лета.

Ги гледам птиците како се смеат и ми велат:

,,Дојди, дојди и ти со нас,

да видиш што е права слобода”.

Сонцето со своите зраци

допира во моето срце,

го топли, го скокотка.

Се мислам и си велам:

,,Како може љубовта без срце,

како може срцето без љубов?”

Природа – светлина во тунел,

природа – расцутено цвеќе.

На сѐ има почеток, на сѐ има крај!

Вера и надеж се тие,

што нѐ тераат да се движиме ние,

кон нов и поубав ден.

Лош сон, како дошол така ќе замине,

лузна нема да заздрави,

но ќе продолжиме да чекориме!