[Литература] Милош Јовановиќ – IV одд

„Што ме движи кога сè стои?“

Сега кога сè стои,
мене светот ми се бои,

цртам, сликам, бојам вешто

без престан сè и сешто.

Забележувам чудо се крои,

како сè да гори.

Насекаде грижа и мака

но, цврста е мојата рака.

Нема веќе клупа, смеа,

јас и другарчињата мои

се чудиме и запрашуваме:

Kаде ќе играме, ќе учиме ние?

До кога вака?

Знаете ли Вие?

Иако пред камера седам јас,

слободно кажувам на цел глас:
Мене насмевката ме движи,

кога некое другарче се смее,

радост во срце ми лее.

Ме движи и љубов,

кога ја земам и давам,

никогаш јас не се предавам!

Сè со љубов можам да правам,

да се сторам како птица,

да се вивнам в` лет

да го сменам овој заразен свет.