[Литература] Фиона Христоска – III година
,,ШТО МЕ ДВИЖИ КОГА СЕ СТОИ?’’
Бeз оглед на тоа како некој се однесува кон вас, вие имате корист. Додека некои луѓе ве учат какви би сакале да бидете, други ве учат какви не сакате да бидете. Луѓето се оние кои ве учат она што не сакате да бидете, даваат некои од најтрајните и незаборавни лекции за општествените облеки на човечкото достоинство и важноста да се постапува интегритетно. Да застанете зад себе не ве прави аргументирани. Споделувањето на вашето чувство не ве прави пречувствителни. и велејќи НЕ не ве прави невнимателни или себични. Затоа поставете пример. однесувајте се кон сите со добрина и почит, дури и со оние кои се груби кон вас и не затоа што некои можеби се добри, затоа што вие сте тие. Покажете им љубов и тие ќе ги слушаат вашите зборови на мудрост.
Иако времето како да лета брзо, тоа никогаш не патува побрзо од еден ден во исто време. секој ден е нова можност да го живеете својот живот во потполност. Во секој ден будејќи се, ќе најдете многу благослови и можности за позитивни промени. Не дозволувајте вашето ДЕНЕС да биде украдено од непроменливото минато или неодредена иднина. Денес е нов ден. Земете го сето тоа и направете го одличен ден. Моралот на слободата и човечкото достоинство на поединецот се состојат токму во тоа, дека прави добро не затоа што е присилен да го стори тоа, туку затоа што слободно го зачнува и го сака. Tолеранцијата не е да немате верувања. Станува збор за тоа како вашите верувања ве тераат да се однесувате кон луѓето кои не се согласуваат со вас. Сите сме различни, но го делиме истиот човечки дух. Можеби е човечката природа на која се прилагодуваме и преживуваме.. Па добро, сите ние сакаме да бидеме различни, што некако не прави сите исти. Така функционира универзумот. Можеби имаме различни религии, различни јазици, различна боја на кожа, различни животни патеки, но сите припаѓаме на една човечка раса. За оваа планета ние сме само нејзини гости со иста боја на нашите души. Никогаш не сум ги поделила луѓето според бојата на кожата, без разлика дали се болни или не, или по пол. Тоа не е она што ќе ви каже каква е всушност оваа личност внатре. Сите имаме приказни да раскажуваме, сите се занимаваме со свои проблеми. но она што не прави сите исти е дека никој од нас не го живее оној совршен живот од соништата. Па пандемиите се реални без оглед дали познавате некој што е болен. Расизмот е реален дури и ако не сте расист. белата кожа е привилегија и е вистинска дури и ако не ја чувствувате. И полициската бруталност е вистинска дури и ако полицаецот што го познавате е љубезен. За жал се е вистина. А твојот свет не е само твој затоа што сè не е за тебе. Така, нашите животи почнуваат да завршуваат денот кога ќе молчиме за она што е важно. Па, вирусот корона навистина ги смени нашите животи. Нашите секојдневни активности сега се различни. Не смееме да го гледаме целото наше семејство. Нашите баби и дедовци, братучеди, дури и родители. Можеби тоа е она што ги крши нашите срца во целата оваа ситуација. Дозволете ми да ви го кажам моето мислење за ова. Па .. Мислам дека овој вирус е тука затоа што одиме наназад наместо напред. Ние се уништуваме со свои раце. И ние ја уништуваме нашата планета исто така. Ние сме себични едни кон други. Сето тоа ја прави нашата планета уморна. Уморна од нас .. уморна од сите насилства и војни. Уморни сме од гледање како немаме само малку време да се посветиме на себе и на нашето семејство. Ние им даваме важност на неважните работи, наместо да им се посветуваме на тие важни. Луѓето се обидуваат да им се допаднат на другите со купување скапи чевли или скапи телефони. Планетата е уморна од гледање како поминуваме малку време во комуникација со други. Уморни од изневерување и наши постојани поплаки. Ние не правиме ништо за да ги промениме нашите животи на подобар начин. На тој начин, вирусот е тука за да ги промени нашите животи. И тоа е успешно досега. Себичнo, дури и посебично од нас. Со затворање на светот, тој се обидува да ни каже дека единствената важна работа е да ја посветиме нашата енергија на нашиот живот. Нашиот ЕДЕН живот. На нас, нашите родители, нашите деца и за она што е потребно да се сака и да се споделува со другите. Вирусот сакаше да нè затвори и изолира во нашите куќи, далеку од нашите семејства и сите луѓе што ги сакаме. Зошто? Бидејќи мора да ја сфатиме вредноста на една прегратка, вредноста на контактот со луѓе, разговори, бакнежи, прошетки низ градот, запознавање нови луѓе. Не мора да правиме разлика меѓу нас. Сите сме исти. Гости сме на нашата планета Земја.
На крајот, тој е тука на минување. Но, целата близина што ја стекнуваме сега кога поминуваме толку многу време со нашите семејства, мора да трае вечно. Ние мора да го живееме својот живот на наједноставен начин на кој можеме. Да одиме полека. Длабоко да дишеме. Да имаме храброст и да бидеме љубезни. Мора да уживаме во природа колку што можеме. Да го правиме она што го сакаме и што нè исполнува. Моето семејство ме исполнува. И во овие денови остануваме заедно и поминуваме колку што можеме повеќе време. Ние се сакаме. И од ден на ден сфаќаме колку е важно да имаме семејство, особено во вакви денови кога сè што треба да сториме е да споделиме љубов за секого. Не мора да зависиме од секого. Кога повторно ќе се чувствуваме слободни, треба да се однесуваме исто како што се однесуваме денес, кога овој вирус е тука меѓу нас. Ова сето денес што му се случува на светот ме движи напред во животот иако во моментот сите знаеме дека светот стои во едно место, на една раскрсница пред семафорот кој веќе година дена свети црвено.
