[Литература] Марија Литвиненко – II година
„Што ме движи кога сѐ стои“
Пред една година да ми кажевте дека светот го очекува вакво нешто, ваква сурова судбина, глобална пандемија што ни ги затвори вратите присилно, да ми кажевте дека со месеци нема да ги видам моите пријатели кои што ми го прават животот поубав и по светол за живеење, да ми кажевте дека сите мои фантазии и сонови за тинејџерски живот на седумнаесет години ќе ми бидат срушени, и дека нема да можам да излезам надвор поради вирус кој што згасна милион животи, би ви кажала дека сето тоа е брутална лага.
Можеби сите ние кои што имавме толку добар живот, и сакавме нешто повеќе, можеби не требаше да летаме во облаци, можеби требаше да веруваме дека, да, животот и тоа како може да биде волку суров. Да, животот може да биде суров, животот може да ве стави во такви искушенија, во такви борби каде што не го знаете своето јас. И глобалната пандемија која што влезе во нашите животи без покана, го направи тоа на сите нас. На сите сонувачи, на сите нас, кои што најмалите работи не прават среќни. За сите изгубени животи поради нешто што никој од нас не би можел да го предвиди.
Додека го пишувам есејов, забележувам колку живо изгледа глетката надвор, како нежно допира пролетта со своите убавини, со цутењето и со животот што се буди со доаѓањето на летото. Но, дали е исто како порано? Порано кога не требаше да се мислиме за излегување надвор, порано кога нашата насмевка будеше живот на нашите најблиски, без парче текстил што ја покрива. Порано кога мала настинка не нѐ плашеше, кога баш таа мала настинка ја чекавме бргу да помине за да ги видиме нашите пријатели во училиштето.
Но, за жал, тоа беше порано. И сега, сите ние живееме во момент, момент што е сега, кога сѐ ни изгледа како да стои во место, како сѐ од живиот свет да прави пауза од светот. Како сѐ да стои, како животот да оди, годините да се губат, но само ние стоиме во место.
И кога сѐ стои, кога стоиме во место без мотивација за иднината, кога апсолутно сѐ околу нас изгледа неменливо и непроменливо, само едно прашање испливува на површината:
Што ме движи кога сѐ стои?
Животот нѐ учи да го сакаме она што го имаме, и баш ова нешто ме мотивира да продолжам понатака, ме движи додека сѐ во светот стои. Нѐ учи да го сакаме она што го имаме, а не она по кое мечтаееме. Животот ни дава одлуки, ни дава шанса да избереме што понатаму, нѐ учи да не патиме по нашите грешки, бидејќи секој човек греши. И иако е тешко, нѐ учи да не жалиме на спомените и работите кои што ни се слизнале од раце.
Заедно со животот, глобалната пандемија која што нѐ снајде и ни ги затвори скоро сите врати, нѐ научи да дознаеме што точно е смислата на животот, дека не е сѐ розево и не е сѐ светло, нѐ поттикна на целта на нас, да гледаме на сѐ со среќа и радост, со знаење дека сѐ ќе биде подобро, вклучувајќи ја и иднината.
Кога ќе размислам, глобалната пандемија претставува црна чума, но како луѓе, ние треба да видиме и заклучиме дека ние сме тие кои што треба да гледаме добро и позитивно, да знаеме дека нѐ очекува добра иднина, бидејќи ние ја креираме таа иднина, ние сме креаторите на нашиот живот.
Пред глобалната пандемија не знаев дека читањето книга покрај светло и топло сонце со ширум отворен прозор е нешто толку фантастично, не знаев дека кафето е најдобро направено кога јас сум одвоила време да го направам, не знаев дека седењето со пријатели до доцна вечер гледајќи филм онлајн е она што може да ми ја направи вечерта.
Не знаев дека пишувањето на мојата книга во мирна и светла соба сред полициски час е подобро отколку излегување надвор и скитање по улиците, по кафе испиено во центарот на градот, дека слушањето на музика додека сонцето ми ги гали образите на тераса е подобро од седење во ресторан полн со луѓе.
И можеби глобалната пандемија е нешто што ни сруши многу сонови, но што е поентата на мечтаење кога го имаме моментот во кој живееме сега, кога можеме сѐ уште да бидеме позитивни и полни со добри мисли за иднината, кога можеме самите ние да се движиме во правец кој што ќе ни ги отвори затворените врати, кој што ќе биде правец направен и спремен да го испешачиме и да знаеме дека, да, ние сме тие што треба да се движиме, што треба да одлучиме дека само нашите мисли, нашите позитивни мисли се клучевите на затворените врати. Дека еден ден ова нешто ќе го снема, дека повторно сѐ ќе биде во ред и сѐ ќе си дојде на своето место. Ние сме тие што треба да мислиме дека се движиме додека сѐ стои, додека светот не е веќе толку светол поради нешто што одзема толку животи.
И истите позитивни мисли, одлуката дека само треба да мислам правилно и добро, дека еден ден глобалната пандемија ќе згасне, дека еден ден нема да има ниту еден заболен со вирусот, дека ќе можеме да си ги продолжиме животите како што ги водевме предходно, е токму ТОА што мене ме движи додека сѐ околу мене стои. Мислата за извонредна иднина. Мислата дека еден ден ќе го видам зајдисонцето на плажа повторно, мислата дека ќе се запишам во најдобриот универзитет, мислата дека ќе ја завршам книгата со целиот труд што го вложив во неа. Мислата за подобро утре.
