[Литература] Аника Панова – I година

Што ме движи кога сѐ стои

Која си ти волшебничке?

И немир во душата,

и трепет во срцето

ти ми донесе.

Светлина во темната ноќ,

тоа си ти,

бела јадачке на темните мисли.

Љубов си ти.

И болка си,

и копнеж си,

и неспокој во ноќите спокојни…

Љубов тоа си ти.

Немам крилја, а летам

молчам, а гласот свој го слушам

љубов е тоа- вели.

Невидлива си, а патоказ мој си ти,

нема си, а чекори напред ми велиш,

глува- копнежот мој го слушаш,

Што си ти?

Знам, ЉУБОВ се викаш ти.