[Литература] Христијан Петрушевски – II година

Што ме движи кога се стои­?

Додека светот во место тапка или можеби стои,

јас за миг потонав во мислите свои.

Се прашувам дали е тоа лавиринтот на животот

или вртлогот на времето

без отчукување каде цивилизацијата

го бара историскиот опстанок на човештвото.

Не, тоа е само копнежот за нешто непознато ,

далечно,недостижно и искрено.

Кој ти ја разгалува и милува

напатената човечка душа

или можеби е симфонија

со мелозвучен и тивок трепетен звук

кој ти вдахнува самодоверба и почит.

Која за миг допира во дамарите на твоето

мало искрено човечко срце

полно со љубов,топлина,хуманост .

Или можеби е искра на надеж што како свеќа тлее

во длабочината на твоето човечко битие.

Бури се брануваат во овој величенствен миг,

не ми даваат спокој чувство на

немир и неспокој,чемер и јад душава ми ја параат.

Како камена грутка на плеќи ми тежи,

а пак една неминовна историска вистина

на прадедовски завет на срце ми лежи.

Човек си со свое достоинство,еднаквост

и права избори се за твојот опстанок

сега во овој миг со храброст и гордо крената глава.

Нека те покрене и движи полетот на младешкиот ентузијазам и авантуристички дух

Како предизвик или патоказ кон посреќна иднина

за тоа верувај ми ти млад човеку светот допрва ќе има слух.